Mathieu Clemens †
Lang heb ik Mathieu niet gekend. In 2014 kreeg ik een handgeschreven brief van Mathieu, kort daarop heb ik hem bezocht.
Mathieu was een echte verteller en hij leverde direct enkele mooie verhalen voor de website Voerendaal Vertelt. Mathieu vertelde gemakkelijk, ook over mijn tante waar hij kort na de oorlog een oogje op had. Zij speelde samen in het toneelstukje "Leontientje" van de toneelvereniging St. Laurentius. Met veel liefde vertelde hij over zijn moeder waarvan u het verhaal ook kunt vinden op deze website, maar ook over zijn stiefzusjes en het melkfabriekje.
Hij werd geboren op 15 oktober 1928 in Voerendaal. Zijn moeder had uit een eerder huwelijk met Theodorus Verspaget drie dochters. Nadat haar man in 1925 overleed, hertrouwde ze in 1927 met Willem Joseph Clemens, de vader van Mathieu.
Mathieu zocht in zijn jonge jaren het avontuur op. Hij ging naar de Marine en zorgde daar voor de manschappen in de kombuis (keuken) van het schip. Zo zag Mathieu veel van de wijde wereld en bevoer hij, zoals men zegt de zeven zeëen. Hij leerde de liefde van zijn leven kennen aan de wal, Elly Weyenberg, gewoon in Voerendaal. Woonruimte voor het jonge stel was er niet en hij trok tijdelijk in bij zijn stiefzusje Frieda Neukirchen-Verspaget die destijds woonde in het Freuleshoes.
het ging even niet goed met Mathieu, zijn dochter overleed. Kort daarna werd hij geopereerd aan zijn knie. Het herstel ging niet goed en opnieuw moest hij onder het mes. Thuis gekomen moest hij zich behelpen en de vereenzaming lag op de loer.
Ik bezocht hem en zat tegenover hem, toen hij zijn dagelijkse maaltijd gebruikte. Een warme maaltijd in een piepschuime bakje. Ik probeerde me voor te stellen hoe dit moest zijn als hij helemaal alleen thuis zat met zijn warme maaltijd.
Op een dag vertelde hij me dat hij werd geplaatst in Huize Louise in Brunssum. Ik dacht nog dat als de mogelijkheid zich zou voordoen, hij misschien liever in 't Brook in Voerendaal geplaatst zou worden. Dat was niet zo, Mathieu vond het prima waar hij zat. Hij kon met zijn scootmobiel zo door het park naar het winkelcentrum. Een prachtige omgeving vond hij. Toen ik hem een keer bezocht in huize Louise had hij geen aandacht voor mij, hij was veel te druk met de kienkaart voor hem. Later belde ik hem of hij tijd voor me had, dat kwam even niet goed uit, hij zou die dag helpen in de keuken.
Mathieu was in zijn element, hij had mij niet nodig, hij zat daar op zijn plek.
Hoezo, ouderen zo lang mogelijk thuis laten wonen? Mathieu bloeide juist op nu hij weer nuttig kon voor zijn leeftijdsgenoten in Huize Louise.
Vandaag heb ik afscheid genomen van Mathieu, in de kerk van Voerendaal.
Mathieu kon mooie gedichten schrijven. Een van zijn mooie gedichten stond bij zij afscheid op het bidprentje.
Je Handen
Je handen roerloos op je schoot
vertellen van het leven
ze brachten zes kinderen groot
hebben kracht en steun gegeven
ze werkten als het nodig was
en troostten bij verdriet
ze vouwden zich telkens opnieuw
als een kind het huis verliet
ze wuifden als je vrolijk was
verkrampten zich bij pijn
je handen roerloos op je schoot
de rust dat is maar schijn
handen krom van reumatiek
hebben moeite met bewegen
ze vouwen zich nog een keer samen
en vragen om een zegen
Mathieu Clemens, 2016
Reageer
|
